Sihem: ik moet een bril?

Ik heb al een langere tijd last van slecht zien. Eerst lette ik er niet zoveel op, maar sinds kort begon het mij wel echt op te vallen. Het is vooral als ik laat in de avond buiten ben, en vroeg ik de ochtend. Dus wanneer ik moe ben en het donker is buiten. Eerst dacht ik dat iedereen dit had, tot nu. Ik moet een bril.

Mijn moeder had een afspraak ingepland bij een opticien. Nu wilde ik vroeger altijd al een bril omdat mijn zus er een had, en ik zo meer op haar leek. Maar nu was de wil voor een bril (hey, dat rijmt!) natuurlijk al wel weggeëbd. Na een lange test bij de opticien kwamen we erachter dat ik toch wel wat sterkte nodig had. Niet belachelijk veel, maar wel wat. De mevrouw vertelde dat ze het liefst mijn zichtpercentage op 100 procent had gezien, maar dat bleek 80 procent te zijn. Oei!

Tijd voor het zoeken van een montuur. Ik vind zelf dat ik niet zo’n bril hoofd heb. Dus elke bril die mijn moeder liet zien was een dikke nee. De ene was te groot, de andere was te klein, dan was het weer te netjes. Ik wilde eigenlijk de meest simpele bril ooit; zwart montuur met een soort ovale / ronde glazen. En toen, voila: mijn bril. 

Ik loop er nu al een tijdje mee, en het is zo veel beter. Ik heb nog steeds moeite met zien in de avond, maar ik heb er een stuk minder last van overdag. Hoofdpijnen komen niet meer zo makkelijk, en moe worden doordat ik niet goed kan lezen is ook ver weg. Toch wel fijn, zo’n glazen kastje op mijn neus.